ژن LTP کد کننده پروتئین ناقل لیپید در گیاهان می باشد. این ژن غنی از بازهای گوانین و سیتوزین می باشد. وجود این بازها باعث می شود تا آغازگرهای طراحی شده برای ژن LTP در مرحله اتصال در چرخهPCR ، ساختارهای ثانویه زیادی ایجاد کنند و نهایتا محصول غیر اختصاصی تولید شود. موادی مثل بتائین، دی متیل سولفوکسید (DMSO) و آمونیوم سولفات (AMS) می توانند این مانع را رفع کنند. در این تحقیق گرادیانی از هر یک از این مواد در واکنش PCR گذاشته شد و نهایتا غلظت های بهینه برای هر کدام از این مواد به دست آمد. در این میان 4.5 میکرولیتر بتائین 5M))، 2.25 میکرولیتر دی متیل سولفوکسید (10%) و 2.25 میکرولیتر بافر آمونیوم سولفات در حجم کلی 25 میکرولیتر از مخلوطPCR ، غلظت های بهینه گزارش شدند.

به‌منظور بررسی اثرات تغییر غلظت عناصر ریزمغذی سولفات آهن، روی و مس محیط کشت پایه موراشیگ و اسکوگ (MS) بر فاکتورهای مورفولوژیکی و فیتوشیمیایی گیاه انسولین، آزمایشی در قالب طرح کاملا تصادفی در آزمایشگاه کشت بافت دانشکده کشاورزی دانشگاه زنجان انجام شد. ریزنمونه‌های گره به مدت 12 هفته در محیط کشت MS با غلظت هورمونی 1 میلی‌گرم در لیتر بنزیل آدنین و 6/0 میلی‌گرم بر لیتر نفتالین استیک اسید رشد کردند. سپس، ریزنمونه‌‌ها به مدت 4 هفته تحت تیمار سطوح مختلف سولفات آهن (0، 8/27، 7/41، 6/55 میلی‌گرم در لیتر)، سولفات روی (0، 6/8، 2/17، 8/25 میلی‌گرم در لیتر) و سولفات مس (0، 025/0، 05/0، 1/0 میلی‌گرم در لیتر) قرار داده شدند. پس از 4 هفته شاخص‌های رشدی و فیتوشیمیایی مورد ارزیابی قرار گرفت. نتایج آزمایش نشان داد تأثیر تیمارها بر روی صفات مورد مطالعه در سطح احتمال یک درصد معنی‌دار شد. طبق نتایج مقایسه میانگین داده‌ها، سولفات مس با غلظت 1/0 میلی‌گرم در لیتر باعث بیشترین تعداد برگ (33/7 عدد)، ارتفاع اندام هوایی (20/9 سانتی‌متر)، طول ریشه (67/14 سانتی‌متر) وزن تر (26/1 گرم) و خشک اندام هوایی (180 میلی‌گرم)، وزن تر (58/0 گرم) و خشک ریشه (67/146 میلی‌گرم) شد. افزایش قابل توجه کلروفیل a و کل در سولفات روی با غلظت 8/25 میلی‌گرم در لیتر و سولفات مس با غلظت 1/0 میلی‌گرم در لیتر به‌دست آمد. بیشترین کاروتنوئید کل در غلظت 2/17 سولفات روی و غلظت 1/0 میلی‌گرم سولفات مس حاصل شد. در مجموع غلظت 1/0 میلی‌گرم در لیتر سولفات مس بیشترین تاثیر در صفات مورفولوژیکی و رنگدانه‌های فتوسنتزی داشت و سطوح 2/17 میلی‌گرم در لیتر سولفات روی و نیز 05/0 میلی‌گرم در لیتر سولفات مس افزایش قابل توجه‌ای در مقادیر ترکیبات فنلی کل و فعالیت آنتی‌اکسیدان داشتند. نتایج این تحقیق نشان می‌دهد که استفاده از مقادیر بهینه سولفات‌های آهن، روی و مس می‌تواند به‌عنوان یک روش کاربردی در بهبود رشد و افزایش بهره‌وری گیاه دارویی انسولین مورد استفاده قرار گیرد.

به منظور بررسی اثر مقادیر کود نیتروژن و کودهای سولفات پتاسیم، سولفات منیزیم و سولفات روی بر بیودیزل تولیدی از گلرنگ، پژوهشی مزرعه ای در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی در سه تکرار در سال 1389 در مزرعه پژوهشی دانشگاه شهرکرد اجرا شد. تیمارهای آزمایشی شامل کود نیتروژن در سه سطح (150، 200 و 300 کیلوگرم در هکتار) و کودهای سولفات پتاسیم، سولفات منیزیم و سولفات روی به ترتیب به میزان 50، 100 و 150 کیلوگرم در هکتار و شاهد بودند. با ایجاد شرایط تغذیه ای برای گیاه گلرنگ، عملکرد دانه و درصد روغن و هم چنین صفات بیودیزل شامل: چگالی، عدد یدی و عدد صابونی مطالعه شدند. نتایج نشان داد که عملکرد دانه در تیمار 300 کیلوگرم در هکتار نیتروژن (913 کیلوگرم در هکتار) بیش از سایر تیمارها بوده است. کودهای سولفات منیزیم و سولفات پتاسیم بیشترین افزایش درصد روغن (به ترتیب 32.84 و 32.5) را داشته اند. بیودیزل تولیدی از تیمار سولفات پتاسیم دارای چگالی، عدد یدی و عدد صابونی (به ترتیب 867.24 کیلوگرم بر مترمکعب، 139.7 میلی گرم ید بر 100 گرم روغن و 190.6 میلی گرم هیدروکسید سدیم بر گرم روغن) بیشتری نسبت به سایر تیمارهاست. نتیجه گیری کلی این تحقیق نشان داد که کاربرد کودهای ریزمغذی سولفات دار (مخصوصا سولفات پتاسیم)، باعث بهبود ویژگی های روغن و بیودیزل تولیدی از دانه گلرنگ می شود.

در این مطالعه به منظور بررسی بروز ضایعات احتمالی میکروسکوپیک، بافتهای کبد، کلیه، روده، آبششها، قلب و عضلات ماهی کپور معمولی به روش حمام در معرض عناصر سنگین سولفات مس (8.5 mg/l)، سولفات روی (33 mg/l) و سولفات جیوه - کلرور کادمیوم (10 mg/l) در شرایط آب با کیفیت تعریف شده قرار گرفتند. نمونه های بافتی مورد نیاز برای مطالعات آسیب شناسی در فواصل زمانی 3، 12 و 24 ساعت پس از حمام تهیه و پس از تهیه مقاطع هیستوپاتولوژی مورد مطالعه میکروسکوپیک قرار گرفتند. نتایج حاصله نشان داد که در برانش، چسبندگی لاملاها (Lamellar fusion)، پرخونی و خونریزی، آنوریسم (Aneurism) و تلانژیکتازی (Telangiectasis)، نفوذ سلولهای آماسی و هیپرپلازی سلولهای پوششی رشته های آبششی (Hyperplasia of brancial lamella) قابل مشاهده بود. همچنین بافت کلیه دچار دژنرسانس هیالن در سلولهای پوششی لوله های کلیوی، نکروز سلولهای بافت پوششی لوله ها گردیده و جایگزین شدن آنها به وسیله لنفوسیتها قابل مشاهده بود. در کبد، دژنرسانس چربی، پرخونی، خونریزی، نکروز و هجوم لنفوسیتها و فاگوسیتها وجود داشت. در روده التهاب شدید مشاهده شد. در سایر اندامها مثل قلب و عضلات ضایعه ای مشاهده نگردید.

فرضیه: پیوندهای هیدروژنی درون و بین مولکولی در ساختار آلژینات، علت اصلی قابلیت الکتروریسی ضعیف آن است. جانشینی گروه های هیدروکسیل با گروه های سولفات، روش مطلوبی برای بهبود الکتروریسی آلژینات است. در این پژوهش، اثر درجه جانشینی گروه های سولفات بر خواص فیزیکی و شیمیایی محلول های الکتروریسی مانند گران روی و رسانندگی الکتریکی محلول و شرایط الکتروریسی بررسی شده است روش ها سدیم آلژینات سولفات دارشده (SSA) از واکنش سدیم آلژینات و کلروسولفونیک اسید در حلال فرمامید تهیه شد. به منظور دستیابی به درجه های جانشینی متفاوت از گروه های سولفات، مقدار کلروسولفونیک اسید تغییر داده شد. ساختار شیمیایی آلژینات پیش و پس از فرایند اصلاح شیمیایی با روش های طیف نمایی FTIR و 1HNMR بررسی شد. درجه سولفات نمونه ها با تجزیه عنصری CHNS اندازه گیری شد. سپس، مقدار رسانندگی الکتریکی و گران روی محلول های آبی سدیم آلژینات سولفات دارشده اندازه گیری شد. نانوالیاف سدیم آلژینات سولفات دارشده با فرایند الکتروریسی به دست آمد و با هدف بهبود پایداری آب کافتی با محلول کلسیم کلرید شبکه ای شد. در نهایت، قطر نانوالیاف و خواص مکانیکی نمد نانولیفی به ترتیب با آزمون های SEM و کشش بررسی شد. یافته ها آزمون های FTIR و 1HNMR تشکیل گروه های سولفات را در ساختار سدیم آلژینات سولفات دارشده تایید کرد. تجزیه عنصری نمونه ها، درجه جانشینی نمونه های SSA1 و SSA0. 5 را به ترتیب 0. 9 و 0. 5 نشان داد. همچنین، رسانندگی الکتریکی و گران روی محلول SSA با افزایش درجه جانشینی به ترتیب افزایش و کاهش یافت. نمونه SSA1 نسبت به نمونه SSA0. 5 الکتروریسی بهتری داشت و درصد سدیم آلژینات سولفات دارشده در نمد ریسیده شده بیشتر بود. استحکام مکانیکی نمونه دارای SSA1 در حالت شبکه ای شده کمتر از نمونه دارای SSA0. 5 است که دلیل آن را می توان به چگالی اتصال عرضی کمتر SSA1 با کاتیون کلسیم و شکست بیشتر زنجیر های پلیمر در فرایند سولفات دارشدن نسبت داد.

زمینه و هدف: کنترل خونریزی پارانشیمی خصوصا بافت کبد علی رغم پیشرفت علم جراحی، کماکان یکی از چالش های روبروی جراحان برای حفظ جان بیماران می باشد. یک رقابت پژوهشی بر سر معرفی روش موثرتر بین پژوهشگران این زمینه وجود دارد. این مطالعه به منظور مقایسه اثر هموستاتیک فریک سولفات و کلسیم سولفات در کنترل خونریزی بافت پارانشیمی کبدی انجام گردید.روش کار: در این مطالعه مدل حیوانی 60 موش نر ویستار مورد استفاده قرار گرفت. بر روی کبد هر موش برشی به طول 2 سانتی متر و عمق 0.5 سانتی متر داده شد و زمان برقراری هموستاز با استفاده از غلظت های مختلف کلسیم سولفات و همچنین فریک سولفات (15%، 25%، 50%) اندازه گیری شد. در نهایت داده های به دست آمده وارد نرم افزار SPSS شده و با Kruskal- wallis test و Mann - Whitney و همچنین Wilcoxon signed ranks test مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.یافته ها: در تمامی گروه ها هموستاز کامل داشتیم. زمان برقراری هموستاز ناشی از گروه های غلظتی کلسیم سولفات از گروه فریک سولفات به صورت معنادار کمتر بود (p<0.01).نتیجه گیری: کلسیم سولفات و فریک سولفات هر دو قادر به کنترل خونریزی کبدی می باشند و مواد هموستاتیک موثری در کنترل خونریزی ناشی از کبد در مدل حیوانی می باشند.

سطح تیتانیم در تماس با اتمسفر با لایه نازکی از اکسیدان پوشیده می شود. این لایه اکسیدی به دلیل ضخامت کم، تخلخلهای بالا و استحکام مکانیکی پائین، نمی تواند فلز را در مقابل خوردگی حفاظت نماید لذا عملیات آندایزینگ جهت ایجاد لایه های اکسیدی بر روی سطح تیتانیم صورت می گیرد. در این تحقیق، آندایزینگ تیتانیم در محلول های اسید سولفوریک و سولفات آمونیوم در دمای 25 درجه سانتی گراد صورت گرفته است. آندایزینگ درمحلول اسید سولفوریک تحت شرایط گالوانواستات و در محلول سولفات آمونیوم تحت شرایط پتانسیواستات انجام شده است. نتایج نشان می دهند که در محلول اسید سولفوریک، لایه های تشکیل شده در ابتدا فشرده بوده و سپس متخلخل (کاهش پتانسیل) و پایدار می گردند. این لایه ها دارای تخلخل نسبتا بالایی بوده و تغییرات ضخامت آن نسبت به زمان آندایزینگ افزایش می یابد. با افزایش غلظت محلول، ضخامت لایه ها افزایش یافته ولی پس از کاهش جریان آندایزینگ و رسیدن به صفر، افزایش زمان تاثیری در تغییر ضخامت ندارد. بررسی های تفرق اشعه ایکس (XRD) و میکروسکوپ الکترونی روبشی (SEM) لایه های آندایز ایجاد شده در محلولهای فوق الذکر نشان می دهند که این لایه ها دارای ساختار آمورف می باشند.

محصولات خوراکی رشد کرده در خاک های آلوده به کادمیم منبع اولیه ورود مقدار زیاد کادمیم به بدن مصرف کننده هستند. به منظور بررسی تأثیر پتاسیم و روی بر عملکرد سیب زمینی و غلظت کادمیم آن، آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با نه تیمار و در چهار تکرار در یکی از مزرعه های آلوده به کادمیوم درسالهای 1393 و 1394 در فریدان، استان اصفهان انجام شد. در این مطالعه سولفات پتاسیم در سه سطح (صفر، 150 و 300 کیلوگرم بر هکتار) و سولفات روی نیز در سه سطح (صفر، 20 و 40 کیلوگرم بر هکتار) استفاده شدند. نتایج نشان داد که بیش ترین عملکرد هکتاری غده و درصد ماده خشک (38505 کیلوگرم بر هکتار و 14/23 درصد) در تیمار 150 کیلوگرم سولفات پتاسیم به همراه 20 کیلوگرم سولفات روی و کم ترین آن در شاهد (24000 کیلوگرم بر هکتار و 88/19 درصد) به دست آمد. بیش ترین غلظت پتاسیم در غده مربوط به تیمار 300 کیلوگرم سولفات پتاسیمبه همراه 40 کیلوگرم سولفات روی با 378 میلی گرم بر کیلوگرم و کم ترین آن برابر 210 میلی گرم بر کیلوگرم در شاهد بود. بیش ترین غلظت روی غده مربوط به تیمار 150 کیلوگرم سولفات پتاسیم به همراه 20 کیلوگرم سولفات روی با 40 میلی گرم بر کیلوگرم و کم ترین آن 20 میلی گرم بر کیلوگرم در شاهد به دست آمد. کم ترین غلظت کادمیم در غده مربوط به تیمار 150 و 300 کیلوگرم سولفات پتاسیمبه همراه 20 کیلوگرم سولفات روی با 23/0 میلی گرم بر کیلوگرم و بیش ترین آن 77/0 میلی گرم بر کیلوگرم بود که در شاهد مشاهده شد. یافته های پژوهش حاضر نشان داد که افزایش سطوح سولفات پتاسیم و سولفات روی در کاشت سیب زمینی موجب کاهش معنی دار جذب کادمیم در گیاه و در نتیجه کاهش معنی دار غلظت کادمیم در غده سیب زمینی شد. از این رو، استفاده از کودهای سولفات پتاسیم و سولفات روی در مزارع آلوده به آلاینده کادمیم، برای افزایش عملکرد هکتاری و تولید محصول سالم توصیه می شود. . .